"Ik ben soms zo bang om m'n zelfbeheersing te verliezen naar m'n kinderen toe, kan je me hierbij alsjeblief helpen?"
Met deze vraag liepen we zij aan zij een grote zandvlakte op bij de heide.
Een observerende, alerte blik.
Een lichaam dat maar nauwelijks een houding wist aan te nemen.
Een hart als een sneltrein.
Ik voel de energie van een jongetje van een jaar of 5 die hem overneemt.
"Ik heb nooit een vader gehad. Stiefvader beschouwde me als het koekoeksjong. Ik heb zo veel geweld moeten ondergaan, en mama liet het oogluikend toe. Ik ben zo bang om ook zo te worden naar mijn kinderen toe."
In de opstelling laat de o zo gekende druk op de borst zich al heel snel voelen. Onmacht die zich omzet in explosieve boosheid.
"Waar voel je het in je lijf als je kinderen niet luisteren?"
Stilte.
Vuurrode ogen vol tranen kijken me aan als z'n hand opnieuw z'n borst aanwijst. Ik zie dat hij begrijpt dat z'n lichaam net z'n eigen vraag aan mij beantwoord heeft.
Instinctief vraag ik naar welk werk hij doet.
"Dakwerker. Ik voel me helemaal gelukkig als ik weet dat ik in een gevaarlijke situatie ben en het volledig onder controle heb, omdat ik weet dat ik mezelf altijd veilig zal stellen. Ik hou daarom ook zo van extreme sporten."
Ik voel m'n keel dichtknijpen. Kippevel op m'n armen. Tranen staan me in de ogen.
Ik wijs naar m'n oor.
Hij kijkt me aan met grote, vragende ogen.
Ik vertel hoe ik begrijp dat hij onbewust van z'n grootste ellende z'n grootste kracht gemaakt heeft. Tegelijkertijd toen hij vertelde over z'n werk, begon een koekoek iets verderop in een boom uit het niets z'n roep te verspreiden.
Ik zie hem breken.
Zo had hij het nog nooit bekeken.
Een diepe zucht weerklink over de grote zandvlakte.
Ontspanning.
Het jongetje van 5 had plaats gemaakt voor een volwassen man.
Glunderend.
Fonkelend.
Comments